Η Ρούλα Πατεράκη με αφορμή το «Puerto Grande» του Μάνου Λαμπράκη υλοποίησε το σκηνοθετικό της όραμα στα υπόγεια πρώην κρατητήρια της Γερμανικής Komandatur. Χώρος επιβλητικός, φορτισμένος με πόνο και ανθρώπινες χαραγματιές στους τοίχους αναδεικνύεται από τη σκηνοθέτιδα σ’ έναν σημαντικό πρωταγωνιστή, που κλέβει κυριολεκτικά την προσοχή του θεατή, ειδικά στα πρώτα λεπτά της παράστασης και συνεχίζει να μένει ζηλότυπα σε πρώτο πλάνο μέχρι το τέλος της και την έξοδο από τους μακρείς διαδρόμους.
Το κείμενο του Μάνου Λαμπράκη είναι μια μοντέρνα διασκευή του Βόιτσεκ του Μπίχνερ, τον οποίο έχει ο ίδιος μεταφράσει και τον γνωρίζει καλά.
Ο κρατούμενος Bunker βασανίζεται και αποκτηνώνεται σταδιακά. Οι μορφές του έργου είναι εφιαλτικές και γίνονται ακόμα εφιαλτικότερες όταν επιχειρηματολογούν σ’ ένα κόσμο βυθισμένο στο χάος, σ’ ένα κόσμο υπόγειο, κάτω από το φαινομενικό κόσμο μιας δήθεν πραγματικότητας.
Οι συνέπειες της κατάργησης του θεού, η απώλεια της αγάπης, σηματοδοτούν και την κατάργηση κάθε μορφής Παραδείσου και μετατροπή της ζωής σ’ ένα επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο και τους ανθρώπους σε υπάρξεις χωρίς νόημα. Οι ανθρώπινες αξίες, ό,τι συγκροτεί το «ανθρώπινο», έχουν εκπέσει σ’ ένα παράλογο σύμπαν, που κυριαρχούν οι διαδρομές και όχι οι διέξοδοι, οι αυτοσκοποί και όχι οι σκοποί.
Η εξουσία προσπαθεί μάταια να υπερβεί τη μελαγχολία, που αποτελεί το δικό της αδιέξοδο, η επιβίωση χάνει το νόημά της και επιβάλλεται μηχανικά, ο κόσμος εγκλωβίζεται σ’ ένα υπόγειο και πειραματίζεται με τον εαυτό του, γίνεται ο ίδιος πειραματόζωο στην ασυναρτησία του, στον παραλογισμό του, στη φρίκη και την καταστροφικότητά του.
Οι ρόλοι ήταν καλά δουλεμένοι από τους ηθοποιούς, η Ρούλα Πατεράκη μαζί με τους ακροατές ζούσε τους ρόλους, θαρρείς πως ήταν αποτυπωμένοι στο πρόσωπό της.
Τα γνώριμα μουσικά κομμάτια δημιουργούσαν το συναίσθημα του οικείου στον ανοίκειο χώρο και ο ευρηματικός φωτισμός συντέλεσαν στην επιδιωκόμενη ατμόσφαιρα.
Υπήρξαν φορές που το κείμενο ακούστηκε βασανιστικό, σαν να ήθελε να τιμωρήσει, συνεπές στην ιστορία του χώρου. Συντέλεσε σ’ αυτό ο συνειρμικός λόγος του συγγραφέα, η ελλειπτικότητα του, η διασκευή, που από τη φύση της επιχειρεί να υπερβεί το πεδίο αναφοράς της και να το φωτίσει διαφορετικά. Τα όμορφα ποιητικά διαλείμματα «φώτισαν» λίγο το χώρο, αλλά σκόπιμα ή όχι δεν κατόρθωσαν να άρουν την εφιαλτικότητα που διερχόταν ανενόχλητη και βροντώδης.
Αν τα υπόγεια της Komandatur είχαν μιλιά, θα ευχαριστούσαν τη Ρούλα Πατεράκη για τη βιωματική αυτή περιήγηση στον εφιάλτη, που υπερβαίνει σε ασύγκριτο βαθμό οποιαδήποτε «ρομαντική» - τουριστική περιήγηση στο χώρο. Θα την ευχαριστούσαν ακόμα που βρήκαν την ευκαιρία να μας θυμίσουν ότι τα εφιαλτικά υπόγεια, όχι μόνο υπήρξαν κάποτε, αλλά ζουν και βασιλεύουν υπό τον τεχνητό φωτισμό των ειδώλων της παγκοσμιοποίησης.
Puerto Grande
Συγγραφέας: Μάνος Λαμπράκης
Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Σκηνικά/ κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Κίνηση: Μπέτυ Δραμισιώτη
Μουσική επιμέλεια: Μάνος Λαμπράκης
Φωτισμοί: Ρούλα Πατεράκη - Άγγελος Μέντης
Σχεδιασμός φωτισμού - ηχητικής εγκατάστασης: Παναγιώτης Ψύχας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τασία Σοφιανίδου
Παίζουν: Κοσμάς Φοντούκης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κωστής Συραδάκης, Λένικα Αρφάνη, Ένκε Φεζολάρι, Ρίτα Λυτού, Θεανώ Βασιλείου, Ευτυχία Γιομελά, Ευτυχία Κιουρτίδου, Ευγενία Μαμάη, Ανδρέας Αντωνιάδης, Σαράντος Ρηγάκος, Διονύσης Ποταμίτης, Αλέξης Πασπαρδάνης
Παραγωγή: Δραματικό Θέατρο Ρούλα Πατεράκη
ΧΩΡΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ 1941-1944
Μέγαρο Εθνικής Ασφαλιστικής, Κοραή 4
Παραστάσεις μέχρι 31 Μαΐου
Δημήτρης Παλάζης, 25/05/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου