Η κόρη της κυρίας Γουόρεν, η Βίβι επιστρέφει από τις σπουδές της στο Κέμπριτζ, στις οποίες αρίστευσε. Ανακαλύπτει όμως ότι τα χρήματα για τις σπουδές της προέρχονταν από την πορνεία της μητέρας της. Η σύγκρουση των δυο γυναικών είναι αναπόφευκτη. Όταν όμως η κυρία Γουόρεν εξιστορεί τις συνθήκες ανέχειας που την οδήγησαν στην πορνεία, οι δυο γυναίκες προς το παρόν συμφιλιώνονται. Τα πράγματα όμως δεν τελειώνουν εκεί. Ο φίλος της κυρίας Γουόρεν, ο σερ Τζορτζ Κροφτς, θα αποκαλύψει στη Βίβι ότι η μητέρα της συνεχίζει να εξασκεί το ιδιαίτερα επικερδές επάγγελμά της…
Το έργο γράφτηκε το 1893. Η παράσταση όμως απαγορεύτηκε λόγω του περιεχομένου της, με δυσμενείς χαρακτηρισμούς για το συγγραφέα, και έπρεπε να περάσουν 9 χρόνια για να ανέβει πρώτη φορά, σε ερασιτεχνική παράσταση.
Ο Σο θέτει σημαντικά ζητήματα στο «επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν», που προφανώς ενόχλησαν την άρχουσα τάξη της εποχής. Τα κοινωνικά ήθη των καιρών, η θέση της γυναίκας σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, το δικαίωμά της στη δουλειά και τη μόρφωση, η διαφθορά του χρήματος είναι μερικά από τα παραδηλούμενα του έργου που ενόχλησαν το 1893, αλλά που το καθιστούν ακόμη και σήμερα επίκαιρο.
Είναι φυσικό στο κοινωνικό μήνυμα που θέλει να περάσει ο Σο να θυσιάζονται κάπως οι χαρακτήρες σε στερεότυπα. Ο μεγαλοφυής Σο όμως το χρησιμοποιεί ως πλεονέκτημα στην εκπληκτική κορύφωση της τελευταίας σκηνής, όπου χωρίζουν η δρόμοι μάνας και κόρης. Ένας χωρισμός που αντικατοπτρίζει όλους τους μοιραίους, αλλά φυσικούς χωρισμούς των δρόμων των παιδιών από τους γονείς. Η πληρότητα του έργου παίζεται στην τελευταία σκηνή, από την αρχή όλα εκεί οδηγούν, παρά την ανθρώπινη επιθυμία της εξιδανίκευσης της σχέσης παιδιού με γονέα.
Αυτή η δραματική εκτόνωση με τους χαρακτήρες του έργου παίζεται πολυάριθμες φορές στην ανθρώπινη κοινότητα. Κατανοούμε τη Βίβι που απορρίπτει τη μητέρα της, κατανοούμε τις προκαταλήψεις της, το ότι στην ουσία ποτέ δεν είχε τη μάνα της δίπλα της, συλλαμβάνουμε όμως και τη σκληρότητα της απόφασής της. Η αλήθεια είναι ότι η ανθρωπότητα προχωρεί με συγκρούσεις που η μια διαδέχεται την άλλη. Το καινούργιο για να διαδεχτεί το παλιό πρώτα το απορρίπτει, παρόλο που και τα δυο έχουν περισσότερα κοινά από διαφορές.
Τα σκηνικά της Τίτης Κυριακίδου μεγαλόπρεπα - μου θύμισαν σκηνικά όπερας -, αλλά ο άπλετος χώρος δεν ενσωματωνόταν στις κινήσεις των ηθοποιών. Μόνο στην τελευταία σκηνή που το σκηνικό ήρθε κοντύτερα προς το κοινό ο χώρος ισορρόπησε και συνέβαλε στην κορύφωση.
Ο Ανδρέας Βουτσινάς έδωσε ένα σύγχρονο τόνο στους ρόλους καθιστώντας τους πιο οικείους και τονίζοντας ότι τα σημεία των καιρών είναι ίδια.
Διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι οι ηθοποιοί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν και η εμπειρία τους φάνηκε ιδιαίτερα στις κορυφώσεις του καθενός ρόλου.
Ο πατέρας αυτής της δραματικής ιστορίας, ο Ντίνος Καρύδης, ως εφημέριος Γκάρντνερ μου άρεσε ιδιαίτερα.
Η μουσική του Στέφανου Κορκολή, κυρίως στις αλλαγές των πράξεων, συνδράμει στη διατήρηση του δραματικού κλίματος.
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Βουτσινάς
Μετάφραση: Βάσια Παναγοπούλου - Χρήστος Καρχαδάκης
Σκηνικά: Τίτη Κυριακίδου
Κοστούμια: Βασίλης Ζούλιας
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Διανομή (με σειρά εμφάνισης):
Βίβι Γουόρεν: Βάσια Παναγοπούλου
Πράιντ: Γιάννης Καρατζογιάννης
Κυρία Γουόρεν: Αλεξάνδρα Λαδικού
Τζορτζ Κροφτς: Νίκος Γαλανός
Φρανκ Γκάρντνερ: Στράτος Τζώρτζογλου
Εφημέριος Γκάρντνερ: Ντίνος Καρύδης
Θέατρο Ορφέας - Σκηνή «Ανδρέας Βουτσινάς»
Πανεπιστημίου 38 και Ιπποκράτους
Δημήτρης Παλάζης, 24/4/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου