Στους απογυμνωμένους χώρους του Σχολείου βρήκε τον κατάλληλο τόπο ν’ απογυμνώσει τον εαυτό της και τα όσα την αφορούν και την περιτριγυρίζουν η πρώην καθηγήτρια της γαλλικής Σοφία Αποστόλου. Η εξέδρα του σκηνικού του Γιώργου Μέντη, τα σκαλιά και τα επίπεδα που δημιουργούν αντανακλούν τις διαστρωματώσεις του ψυχισμού της ηρωίδας. Ενώ στο επίπεδο των θεατών ανακοινώνει τον εαυτό της ως μοναδιαίο «Ιδού εγώ… Η Σοφία Αποστόλου», ανεβαίνοντας τα επίπεδα του σκηνικού προχωρά από την απλή εξομολόγηση ως την ονειροπόληση.
Ο γάμος που έληξε με τον πρόωρο θάνατο του συζύγου της και ο φυλακισμένος γιος της είναι μια ακολουθία δεσμών με το περιβάλλον της, που ενυπάρχει στη βίωση της προσωπικής μοναξιάς. Η βαθιά αίσθηση του ανεκπλήρωτου επικαιροποιείται στην επιφάνεια με τη μορφή της ανίας και τη ροπή στον αλκοολισμό, με τον οποίο ουδέποτε πριν είχε σχέση.
Οι αναμνήσεις μας γερνούν μαζί μας. Και η προοπτική που σχηματίζει ο χρόνος μέσα από έναν μακρύ διάδρομο εκλύει το σαρκασμό της ηρωίδας και προκαλεί οάσεις γέλιου στο ακροατήριο.
Η Ρένη Πιττακή με τη βαρυσήμαντη θεατρική της παρουσία δίνει στο ρόλο της Σοφίας Αποστόλου της Αναγνωστάκη έναν υποβλητικό χαρακτήρα αντί-ήρωα. Σαν να φωνάζει σε όλο το έργο. Κοιτάξτε! Δεν είμαι σαν κι εσάς. Εγώ είμαι η Σοφία Αποστόλου. Μια αστή που παντρεύτηκε κομουνιστή. Μια καθηγήτρια που την απέλυσαν γιατί έπινε στα μαθήματα. Μια γυναίκα φυλακισμένου παιδιού που μετακόμισε στον Κορυδαλλό για να ’ναι δίπλα στο παιδί της! Σε αντιδιαστολή με το «εσείς», το βόλεμα, το ρόλο του παθητικού θεατή, τον στατιστικό μέσο όρο της σημερινής κοινωνίας.
Η Λούλα Αναγνωστάκη, ευαίσθητος δέκτης της εποχής της, δημιουργεί για άλλη μια φορά μια ποιητική ατμόσφαιρα στην οποία εισβάλλει η ηρωίδα της να την κατακερματίσει με την αυτονομία του αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητάς της.
Εξαιρετικό παίξιμο από την Ρένη Πιττακή, λιτή και σοφή σκηνοθετική θέση απέναντι στο έργο από τον Νίκο Χατζόπουλο. Γέμισαν το χώρο με μια θέση τομής απέναντι στη χαυνωτική σημερινή ζωή. Τη θέση του μοναδικού-μοναδιαίου Εγώ, του ανθρώπου που τα «λάθη» κι «αδυναμίες» του είναι και επιθυμίες του, που αδιαφορεί τελικά για το τι θα πει ο κόσμος κι όλα του τα «καλούδια». Γι’ αυτό μπορεί και να απολαμβάνει έναν κατακόκκινο ουρανό ακόμα κι από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει.
«Ο ουρανός κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη
Φεστιβάλ Αθηνών 2008
Το Σχολείον, Χώρος Β'
17-21 Ιουνίου 2008
Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζόπουλος
Σκηνικά-κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Ερμηνεύει η Ρένη Πιττακή
Δημήτρης Παλάζης, 19/09/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου