Μια τρυφερή και απέριττη Υπατία, σκιαγραφημένη με αγάπη και λεπτότητα από τον Δημήτρη Βαρβαρήγο στο ομώνυμο ιστορικό μυθιστόρημά του. Ο συγγραφέας αναδεικνύει την κομψότητα τού [αρχαίο]ελληνικού πνεύματος, όπως μεταλαμπαδεύτηκε και κρατήθηκε ζωντανό στη ξακουστή Αλεξάνδρεια από αγωνιζόμενους ανθρώπους σαν την Υπατία.
Η φιλία και ο πλατωνικός δεσμός που αναπτύσσεται μεταξύ της "εθνικής" Υπατίας και του χριστιανού έπαρχου ενοχλεί τον κλήρο και γίνεται η αιτία της τραγικής κατάληξης της φιλοσόφου (χρονικό πλαίσιο: 4-5 αιώνας μ.Χ.).
Το έργο βρίθει από στοχασμούς και καταφέρνει με άνεση να κάνει τον αναγνώστη να μεταβεί στην Αλεξάνδρεια εκείνης της εποχής. Ο απαράλλακτος άνθρωπος, το ίδιο φαρισαϊκός όπως και σήμερα, συμφεροντολόγος, σκοταδιστής, βίαιος, δήμιος του φωτός. Από την άλλη μεριά, ο άνθρωπος του ελληνικού πνεύματος, ο μάρτυρας του ελληνικού πνεύματος, η Υπατία. Η πάλη του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους, δοσμένη από έναν άνθρωπο που αγαπάει το φως και το μεταβιβάζει με όχημα την νεοπλατωνική αιθέρια φιλόσοφο και μαρτυρική Υπατία.
Δημήτρης Παλάζης, 31/08/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου