Δημήτρης Οικονόμου, Η πόλη του Αναστέλλοντος Ηλίου, εκδ. Μελάνι

Στη μελλοντική Ελλάδα του Δημήτρη Οικονόμου επικρατεί ένα κόμμα "ενωτικό" με συντριπτική πλειοψηφία, τρεις γενιές πρωθυπουργοί από την ίδια οικογένεια και η Δημόσια Αισθητική που είναι η "ιδεολογία" του. Η Δημόσια Αισθητική εκφράζεται μέσα από τρεις θεμελιώδεις αρχές: του Σεξ, της Κοινωνικότητας και της Επίδειξης.

Στην ουσία όμως πρόκειται για μια εκφυλισμένη δήθεν κοινωνικότητα, σεξ για το σεξ και αυτοπροβολή χωρίς όρια. Η πρωτοτυπία, η φαντασία, το εναλλακτικό, η μοναχικότητα, η ατημελησιά διώκονται όχι άμεσα, αλλά έμμεσα μέσω της Δημόσιας
Χλεύης, την οποία υποδαυλίζουν τα χαλκευμένα από την κυβέρνηση ΜΜΕ.
Κεντρικός ήρωας, ο διάσημος αρχιτέκτονας Ζώης Δαμιανός καλείται από τον πρωθυπουργό Αρίστο Συνετό με σκοπό την ανέγερση ενός λαμπρού πρωθυπουργικού μεγάρου στο Λυκαβηττό, που θα επισκιάσει τη "γερασμένη" Ακρόπολη και θα γίνει σύμβολο της νέας εποχής, δηλ. στην περίπτωσή μας της κοινωνίας της Δημόσιας Αισθητικής.
Τον αρχιτέκτονα προσεγγίζει η Ιώ, μια όμορφη νεαρή συνάδελφος που εργάζεται στο γραφείο του. Η Ιώ είναι μέλος της μυστικής αντιστασιακής οργάνωσης "Ελεύθερη Σκέψη" και έχει στόχο, μέσω της ερωτικής επίδρασής της στον Δαμιανό να ανατρέψει ή τουλάχιστον να περιορίσει τις δυσμενείς επιπτώσεις από το εγχείρημα της κυβέρνησης.
Ο αρχιτέκτονας ερωτεύεται την νεαρή συνάδελφό του και αυτό τον ρίχνει σε περιπέτειες. Τόσο σε σύγκρουση με τα μέχρι τότε πιστεύω του, όσο και σε σύγκρουση με το καθεστώς.
Ο Σταβέρης, ποιητής(!) και αρχηγός της μυστικής οργάνωσης που εξασφαλίζει μέσω της Δημόσιας Χλεύης την εξουθένωση των αντιπάλων της Δημόσιας Αισθητικής, δίνει ένα γερό χτύπημα στην "Ελεύθερη Σκέψη", στο Δαμιανό και την αγαπημένη του Ιώ, γιατί έχει άλλο στόχο, πιο σημαντικό...

O Δημήτρης Οικονόμου δαιμονοποιεί τα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και τα προβάλλει σε μελλοντικό χρόνο, σε μια πιθανή εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας σε κοινωνία της Δημόσιας Αισθητικής και της Δημόσιας Χλεύης. Αλληγορική διάθεση, γεροδεμένη δομή, αλλά την πραγματική αναπνοή του καθορίζει η καταιγιστική δράση προς το τέλος, η σύνθεση και η κορύφωση σε κάτι που υπήρχε ο φόβος να γίνει, αλλά που κανείς στο βάθος του δεν το πίστευε.

Δημήτρης Παλάζης, 12/10/2009