Παυλίνα Παμπούδη, Εικόνες με Λόγο και χωρίς λόγια, Στοά του Βιβλίου

Μια πολύ ενδιαφέρουσα και πολύπλευρη εκδήλωση

Η παρουσίαση του ποιητικού και εικαστικού έργου της κ. Παμπούδη πραγματοποιήθηκε στις 21/9/2009 στη Στοά του Βιβλίου, στα πλαίσια τού κύκλου Ποιητικό Βήμα σε έναν αντιποιητικό κόσμο.
Το debate των πολιτικών αρχηγών τπου εξελισσόταν παράλληλα δεν κατάφερε να λυγίσει την προσέλευση του κόσμου, που παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα.

Ο Γιώργος Βέης, κάνοντας περίληψη μιας ευρύτερης εργασίας του για την ποιήτρια, εστιάστηκε με αναλυτικό δοκιμιακό πνεύμα στα κλειδιά της ανάγνωσης του ποιητικού της λόγου.
Ο Νίκος Δήμου, πιο συνθετικός, εστιάστηκε στο ζοφερό χαρακτήρα της ποίησης της Παυλίνας Παμπούδη, σε αντίθεση με την πανδαισία χρωμάτων που χαρακτηρίζουν πίνακές της. Για τη ζωγραφική της έκανε την εύστοχη παρατήρηση ότι κάθε πίνακάς της έχει να πει και μια ιστορία. Συγκριτικά δε, θεωρεί την ποίησή της ανώτερη.
Ο Γιάννης Κοντός ανέγνωσε ένα ζεστό κείμενο φιλίας προς την ποιήτρια.
Η ζωγράφος Βαρβάρα Μαυρακάκη μίλησε με θαυμασμό τόσο για την εικαστική δουλειά της ποιήτριας όσο και για την ίδια.
Τέλος η Λίνα Νικολακοπούλου ευθυγράμμισε την ομιλία της με την ποίηση δίνοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα στο κλείσιμο της εκδήλωσης.
Οι ομιλίες ήταν ουσιαστικές και υψηλού επιπέδου και επικύρωσαν την αξία των προσωπικοτήτων των ομιλητών.
Οι απαγγελίες των Κώστα Καστανά και Μάνιας Τεχριτζόγλου ήταν εξαιρετικές, στο πνεύμα των ποιημάτων και όχι στο πνεύμα των ηθοποιών που απαγγέλλουν, όπως έχω δει να συμβαίνει.
Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι απλά επιβεβαιώσεις αυτού που ήδη γνωρίζω. Ότι η ποίηση έχει το δικό της λόγο, τον οποίο πρέπει να μετέλθεις σαν προσωπικό βίωμα. Και ότι οι ομιλίες μπορούν να φωτίζουν πλευρές είτε αναλυτικές είτε συνθετικές της ποιητικής γραφής, δεν φωτίσουν όμως την ίδια τη γραφή. Λειτουργούν κυρίως σαν έναυσμα να διαβάσει κανείς, αν δεν το έχει ήδη κάνει ή να διαβάσει προσεκτικότερα.

Το εικαστικό μέρος της εκδήλωσης μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω και μια άλλη πλευρά της ποιήτριας. Διέκρινα στους πίνακές της το ποιητικό στοιχείο να αιωρείται και που Νίκος Δήμου το συγκεκριμενοποίησε με το δικό του τρόπο, όπως προανέφερα. Αυτή η νύξη της ιστορίας, η κατεύθυνση προς κάτι πέραν του αναπαριστώμενου, είναι το κοινό χαρακτηριστικό και ο συνδετικός κρίκος όλων της των πινάκων, καθώς και το ιδιαίτερο γνώρισμά τους, που τους κάνει να ξεχωρίζουν.

Δημήτρης Παλάζης, 24/09/2009