«Kαι δεν θα χωρίσουμε ποτέ» είναι μια φράση που επαναλαμβάνει το βασικό γυναικείο πρόσωπο («Εκείνη»), παραπέμποντας περισσότερο στην ανεξίτηλη εγγραφή του βιώματος μιας σχέσης, παρά στην τρέχουσα πραγματικότητα που έχει πάρει το δικό της δρόμο.
Θα μπορούσε να υπάρχει μια ιστορία που να διεκδικεί σαν φόντο τα δρώμενα του Φόσε, αλλά αυτή καταφανώς απουσιάζει.
Τα απογυμνωμένα σκηνικά του Χρήστου Κωνσταντέλλου ωθούν τα τεκταινόμενα στην πιο βίαιη απογυμνωμένη μορφή τους.
Το δράμα παίζεται εντός και όχι μέσω κάποιας ιστορίας, γι’ αυτό η ιστορία απουσιάζει, βρίσκεται στις υποθέσεις του οποιουδήποτε. Υποτυπώδης πλοκή, όπως το ένα πράγμα δίπλα στ’ άλλο. Κυριαρχεί η εσωτερική φυσιογνωμία «Εκείνης», όπως καταφέρνει να τη βγάζει με την εξαιρετική ερμηνεία της η Αντωνία Γιαννούλη.
Οι παλινωδίες της ψυχής γίνονται παλινωδίες των φράσεων που επαναλαμβάνονται με αυτιστικό τρόπο θέλοντας να βεβαιώσουν το αβεβαίωτο, να πείσουν χωρίς να μπορούν να πείσουν. Η πραγματικότητα ‘κάπου έξω’ είναι στέρεη σαν τοίχος. Το σώμα κινείται, παίρνει θέσεις, γνώριμες θέσεις, αλλά το δράμα, όπως είπα, παίζεται εντός, όπου τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει κρυφό, όπου επιφάνεια και βάθος ταυτίζονται.
Η αντίληψη του χρόνου αποκτά πλάτος και η μνήμη κυριαρχεί. Το βίωμα είναι παρόν, μαζί με τις εξαρτήσεις του, την απόγνωση, την ανασφάλεια, το φόβο. Εξιλαστήριο θύμα γίνεται ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος θυσιάζει το παρόν στην εσωτερική απομόνωση και αυτοεγκλεισμό. Η απουσία βιώνεται και ως απουσία και ως παρουσία. Και τα δυο απαιτούν τον ίδιο χώρο της ψυχής κι αλληλομάχονται. Έρως και θάνατος - παρουσία και απουσία- «Εκείνη» κι «Εκείνος». Η δραματουργική γραφή του Φόσε είναι ανοιχτή σε πολυποίκιλους συμβολισμούς.
Τα γνώριμα αντικείμενα διεκδικούν τον άνθρωπο με την καθημερινότητά τους, και την οικειότητα που προσφέρουν. Η επίκλησή τους όμως ηχεί σπαρακτική ή αδιάφορη. Το ξέρουμε ότι δεν μπορούν να υποκαταστήσουν μια ανθρώπινη απουσία.
Τελικά το δείπνο των ανθρώπων ετοιμάζεται, άλλος το ετοιμάζει, άλλοι το πλησιάζουν για να το γευτούν, όμως τελικά μένει στην ψυχή του καθενός ως ανεκπλήρωτη επιθυμία της ‘κοινωνίας’. Ούτε η επίκληση της φυσικής πείνας τού «Κοριτσιού» αρκεί για να συντελεστεί. Το κρασί μόνο καταναλώνεται, που μαλακώνει τα πάθη της ψυχής.
Kαι δεν θα χωρίσουμε ποτέ Γιον Φόσε
Μετάφραση: Ανδρέας Στάικος και Ειρήνη Τσολακέλλη
Σκηνοθεσία: Θεόδωρος Εσπίριτου
Σύνθεση ήχων - Μουσική: Ορέστης Καμπερίδης
Σκηνικά: Χρήστος Κωνσταντέλλος
Κοστούμια: Έφη Μαραμένου
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός Σκηνογράφου: Ευθύμης Γκίνης
Διανομή με σειρά εμφάνισης:
ΕΚΕΙΝΗ: Αντωνία Γιαννούλη
ΕΚΕΙΝΟΣ: Δημήτρης Πλειώνης
ΚΟΡΙΤΣΙ: Νάντια Καβουλάκου
Δημήτρης Παλάζης, 03/08/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου