Είναι η πρώτη ποιητική συλλογή του Βασίλη Μανουσάκη, διδάσκοντος στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, μεταφραστή, επιμελητή και μέλους της συντακτικής ομάδας του ηλεκτρονικού περιοδικού για την ποίηση .poema..
Τα πρώτα ποιήματα της συλλογής: Το πέταγμα του πουλιού, Το πεφταστέρι, Δυο ηλιαχτίδες, Γαλήνη, Το δέντρο εισάγουν τον αναγνώστη στο λυρικό χορό των συναισθημάτων, όπου «το πέταγμα του πουλιού/ αφήνει μόνο ωραίες αναμνήσεις/ Λύτρωση», οι «Δυο ηλιαχτίδες/ μέσα στα μάτια σου/ μου διηγούνται/ τη δική μου ζωή», η Γαλήνη που απλώνεται και τα σκεπάζει όλα, το δέντρο που «αρκεί που σε βλέπει». Μετά τις πρώτες αυτές λυρικές ανάσες, ο ποιητής ανοίγεται στο υπαρξιακό βάθος με τις Διαπιστώσεις, το ‘νεκρό’ Σώμα «σ' ένα ποτάμι νερό, κενό/ φουσκωμένο με ψέματα», στην Εξέλιξη, όπου «κάπου χάνει μια ζωή και δεν θυμάται πια τη ώρα ήταν».
Ποιήματα όπως Ένας αλλιώτικος ήλιος, Το ουράνιο τόξο και οι Εικόνες προσφυγιάς συνομιλούν με θέματα της σύγχρονης πραγματικότητας.
Περισσότερο αυτοαναφορικά είναι τα ποιήματα: Σπίτι χτισμένο με ιδέες, Μέσα στον καθρέφτη, η Bαρύτητα, Το Αίσιο τέλος και Το τέλος του τέλους που κλείνει τη συλλογή.
Κάθε ποίημα του Βασίλη Μανουσάκη έχει κάτι να πει, κλειδώνει το νόημα του με σαφήνεια. Ένας αέρας κλασσικής γραφής διαπερνά τη συλλογή, χωρίς ιδιοτυπίες και τις συνήθεις απόπειρες εντυπωσιασμού που βρίθουν σε πολλούς νέους ποιητές. Μια απαλή ευαισθησία κι ένα νιάσιμο για ό,τι συμβαίνει εντός και εκτός διαπερνούν τη γραφή και δίνουν το χαρακτηριστικό χρώμα που δίνει το στίγμα του ποιητή και τον καθιστά αναγνωρίσιμο.
Η φαινομενική λιτότητα, ο χαμηλότονος υπαινικτικός λόγος, οι υπαρξιακές αναζητήσεις και διαπιστώσεις σε συνδυασμό με την ήπια συναισθηματική φόρτιση διαφεύγουν το σκόπελο της εγκεφαλικής γραφής και γέρνουν τη ζυγαριά προς όφελος μιας 'καθαρής' ποίησης, δηλαδή μιας ποίησης που συνομιλεί με τις πηγές της στη βάση της αισθητικότητας της ίδιας της γραφής της.
Δημήτρης Παλάζης, 15/07/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου