Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Οδυσσέας και Μπλουζ της Ευγενίας Φακίνου


Οδυσσέας και Μπλουζ, δύο ‘διαφορετικοί’ ήρωες σ’ ένα ‘διαφορετικό’ περιβάλλον.
Ο Οδυσσέας, εξηντάρης συγγραφέας, μετά από ατέλειωτα ταξίδια έχει διαλέξει το δρόμο της μοναξιάς και του εγκλεισμού στο Κόκκινο Σπίτι. Οι λέξεις του τον έχουν εγκαταλείψει, το τελευταίο του μυθιστόρημα, το «Τρένο των νεφών», παραμένει καιρό ατέλειωτο.

Η Μπλουζ, τριαντάρα σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ και επιμελήτρια κειμένων.
Στα πλαίσια της εργασίας της, η Μπλουζ αναλαμβάνει να ωθήσει τον Οδυσσέα να τελειώσει το μυθιστόρημά του, ο δε Οδυσσέας δέχεται την Μπλουζ στον έγκλειστο κόσμο του για να τον βοηθήσει στη λύση της υπαρξιακής του αγωνίας. Στην αρχή, λοιπόν, ο ένας χρειάζεται τον άλλο για κάποιο χρηστικό λόγο.
Ο Οδυσσέας με το πέρασμα των ημερών σαγηνεύεται από τη Μπλουζ, ενώ η άδικη αντιμετώπισή τους από το επαρχιακό κατεστημένο του χωριού τούς ενώνει ακόμη περισσότερο.
Μπορεί ο κεντρικός ήρωας να είναι ο Οδυσσέας με τα υπαρξιακά του προβλήματα και την αγωνία του συγγραφέα, όταν τον εγκαταλείπουν οι λέξεις του, η Μπλουζ όμως είναι ο ήρωας καταλύτης, που ωθεί το συγγραφέα να υπερπηδήσει το εμπόδιο που βρίσκεται εντός του και να ξαναγράψει.

Ο τρίτος πρωταγωνιστής που παίζει καθοριστικό ρόλο είναι το περιβάλλον, ειδικά το ανθρώπινο περιβάλλον, στο οποίο ο Οδυσσέας και μαζί του η Μπλουζ αντιμετωπίζονται ως αποπομπαία θύματα και εξαναγκάζονται να φύγουν.

Το νέο ζευγάρι που δημιουργήθηκε από τον Οδυσσέα και τη Μπλουζ, σαν να αναγεννιέται μέσα από τη φωτιά που κατακαίει το Κόκκινο Σπίτι, καλημερίζει το μέλλον που το περιμένει.

Έμπειρη συγγραφέας η Ευγενία Φακίνου, διαχειρίζεται το μύθο της, εμπλουτίζοντάς τον με αναφορές σε πολυποίκιλα θέματα, με αφορμή τις αίθουσες του Κόκκινου Σπιτιού με τα συλλεκτικά αντικείμενα, αλλά και σε σχέση με το περιβάλλον, παρέχοντας ένα εύρος γνώσεων και πληροφοριών. Παρούσα είναι και η γνώριμη 'παραμυθώδης' ατμόσφαιρα που είναι και χαρακτηριστικό γνώρισμα της συγγραφέως και την κάνει να ξεχωρίζει.


Ευγενία Φακίνου
Οδυσσέας και Μπλουζ
εκδ. Καστανιώτη 2010, σελ. 238

Δημήτρης Παλάζης, 13/12/2010

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου